عقل و جنون

عرصه سبز است و آسمان آبی
و من انگار که تنها ماندم
سینه‌کش دشت، غرق هیچستانم

هیچ!؟
آیا هیچ؟
نه خدایی بالا، نه زمینی در زیر؟

آسمان مال من است
و زمین
و هوای خنک فروردین
من نه تنهایم پس!

تک‌درختی محکم
شاخه‌های امید، پیرهن سبز محبت بر تن
تا بپوشاند این تنه لخت و بی‌سیما را

سایه‌سارم شاید
مایه آسایه چوپانی پیر
که برایم بنوازد نی را
و سراید مَثَل مولانا:
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند ...»

که غمش بینم و دم نزنم
شاید ...
شاید این شاخه امید، ثمردار شود
دانه‌ای افتد زیر ...
تا نهالی پدیدار شود
یک شود دو، دو شود سه
و من آنگه ...

سینه‌کش دشت، در میان جنگل
که خدایی بالا، و زمینی در زیر
آسمان مال من است
و زمین
و هوای خنک فروردین
من نه تنهایم پس!
«خوشدلی» را این بس!